Vroeger werkte ik als ober in de horeca. Op het Rembrandtplein in Amsterdam. Een vol terras, herrie van tram 9 en een clown om het publiek te vermaken. Tafel 13 had een salade met friet besteld en ik zag vanuit mijn ooghoek dat de salade al klaar stond in de keuken maar de friet niet. En toch ging het belletje. Ik ren naar de keuken om te mopperen dat ze pas moeten bellen als het klaar is en ik kreeg de wind van voren, omdat ze de friet pas opschepte als ik er was, want anders was de friet koud. Allebei een ander belang met uiteindelijk het beste voor de gasten in gedachten. Maar wel discussie, want dit hadden we niet goed van tevoren afgesproken.

Samenwerking

Zo werkt samenwerken: Ik wilde maximaal beschikbaar zijn voor mijn gasten. En de kok wil dat het eten lekker smaakt. En dat wil ik natuurlijk ook. Een plezierige beleving zorgt voor een hogere fooi, die we aan het einde van de avond samen zouden delen. We bespraken dit soort incidentjes aan het einde van de avond. Potje bier erbij, een tosti met mayonaise en ketchup en af en toe stak er eens iemand een sigaretje bij op. Er was sprake van gezamenlijkheid en de bedrijfsleider faciliteerde deze interacties perfect.

‘De zachte kant van een alliantie gaat over bewustzijn…’

Zachte kant van een alliantie

In een alliantie werkt dit ook zo en is het essentieel om elkaars situatie en elkaars drive te leren kennen. Waarom doe jij wat je doet? En sluit dat aan op hetgeen waarvoor ik in de ochtend mijn bed uitkom? Waar zitten dan de discrepanties? En kunnen we dit allemaal in contracten, overeenkomsten, procesbeschrijvingen, SLA’s en verwerkersovereenkomsten kwijt? Het antwoord is “nee”. Dit moet op een andere manier op tafel komen en ook steeds weer terugkomen. Bij AlliantiePartners noemen we dit de “zachte kant” van een alliantie.

Bewustzijn

De zachte kant van allianties gaat wat mij betreft vooral over bewustzijn. Ben ik mij bewust van mijn drive om iets te doen? En is de ander dat ook? Hoe toon ik leiderschap? Ben ik in staat om het akkefietje over de koude friet vanuit reflectie te benaderen? Was ik niet een beetje te vooringenomen en had ik even moeten checken wat de ander bedoelde?

Als organisatie en vertegenwoordiger van een organisatie zal ik in staat moeten zijn om persoonlijke relaties aan te gaan met mijn alliantiepartner. Maar past dat? Lukt dat? Passen onze culturen wel bij elkaar: Vinden zij normaal wat ik normaal vind en andersom? Ben ik mij bewust van het feit dat dit gesprek al een uur niet goed voelt? En wat doe ik ermee? Waarschijnlijk herkenbaar. En ook zo herkenbaar omdat we er meestal niets mee doen.

En dan wordt de ‘zachte kant’ van een alliantie ineens de harde kant. Tegenwoordig wordt dat ook wel “nasty” genoemd. Wat er gebeurt is dat het niet meer over de inhoud gaat. Het gaat over je gevoel bij de relatie en dat zet je niet 1-2-3 op papier. Daar moet je samen in volle bewustzijn over praten, want anders gaat het vast en zeker mis.

‘Soms ben je zonder elkaar beter af dan met elkaar…’

Ruimte en aandacht voor de zachte kant

Let op mijn woorden: Het klimaatprobleem wordt niet opgelost door de harde, maar door de zachte kant binnen het hele ecosysteem. “Wie wil dit, net als ik, koste wat het kost oplossen? Wie heeft het vuur in de ogen. Dat is mijn alliantiepartner.” Tata Steel knipt de Britse en Nederlandse tak om slagvaardiger te worden. Dit gaat, zoals ik het lees, voor een groot deel over cultuur. Goede zet. En een hoopvolle. Dit is het omgekeerde van een alliantie, maar soms ben je zonder elkaar beter af dan met elkaar. De zachte kant heeft ruimte en aandacht nodig en als dat gebeurt, zijn alle harde zaken een stuk gemakkelijker te regelen. Want die staan op papier. Met geduld.

Emile Kouwenhoven

AlliantiePartners