Als je mij vraagt wat ik het moeilijkste in mijn hele leven vind om te leren is het wel: om hulp vragen. En ik weet nu ook hoe het komt.

Overlevingsmechanisme

Ik kom uit een gezin met 5 kinderen, waarvan mijn oudste zusje bij de geboorte is overleden. Mijn vader was altijd aan het werk en mijn moeder “deed” de kinderen en werkte ernaast. Ik kwam op zich niks tekort. Maar als ik echt hulp nodig had, dan ging ik niet wachten op mijn ouders en ik ging ze zeker niet lastigvallen met mijn ellende. Ze hadden het druk genoeg. Ik regelde het zelf wel. Dat was mijn overlevingsmechanisme. Misschien herkenbaar. 

Natuurlijk aanvaarde ik hulp. Zeer zeker. Ik maakte er dankbaar gebruik van om sterker, slimmer en sneller te worden in alles wat ik deed. Maar ik vroeg er niet om als ik in de problemen zat. En nog steeds horen mensen om mij heen minder van mij als het met mij even niet goed gaat. Want om dan om hulp vragen is voor mij een nederlaag. Mijn verlies toegeven. Mijn onzekerheid openbaar maken en weet-ik-wat voor een ellende dat zou veroorzaken. We vragen vaak niet om hulp als we deze het hardst nodig hebben. Omdat we een overlevingsmechanisme in ons hebben zitten, dat ons daarvan weerhoudt. 

Dat overlevingsmechanisme was nuttig. Ooit. Nu niet meer. Er was ooit iets waar je niet op kon rekenen als kind en datgene organiseerde je zelf. Dat misvormt je een klein beetje in je overtuigingen. Het zelf organiseren van hulp en veiligheid, daar was je als kind nog niet aan toe. Wanneer je oud genoeg bent om voor jezelf te kunnen zorgen, volwassen, dan ben je oud genoeg om je eigen veiligheid en aandacht te gaan organiseren. Maar dan heb je de kans dat je te dealen hebt met beperkende overtuigingen, zoals “om hulp vragen is zwak”, “ze hebben het druk”, “wie wil mij nou helpen?” of “als ik het zelf doe gaat het veel sneller”.

  ‘Hulp vragen verbindt.’

Om hulp vragen is leuk!

Terwijl ik zelf iemand helpen hartstikke leuk vind. Ik kan er geen genoeg van krijgen. De vraag stellen: “Kan je me even helpen?” ben ik pas beter gaan leren sinds ik zelf kinderen heb. Ik ben mijn kinderen nu aan het leren dat om hulp vragen leuk is. Want dan doe je het samen en wordt het leuker en beter en gezelliger. En minder zwaar. Dan is het voor mij wel zaak om te “practice” wat ik “preach”. Anders zijn die kinderen zo klaar met mijn theorie. 

Sinds ik kinderen heb loop ik de deur plat bij hele goede coaches, trainers, slimmeriken, en opleidingsinstituten. Dat is iets meer op afstand, voelt gemakkelijker dan vrienden of familie En tegenwoordig bel ik af en toe zelfs vrienden op als ik in de misère zit. En dat verbindt! Het contact wordt er beter op en ik merk dat mensen mij wat beter leren kennen als ik ook aanklop wanneer er een keer iets loos is. En niet alleen de goed-nieuws-show kom presenteren. Want het leven is nou eenmaal geen goed-nieuws-show. 

Vraag om hulp als het even niet lukt!

Moraal van dit verhaal: Vraag om hulp als het even niet lukt. Je zult je verbazen hoe graag mensen je willen helpen. Tom Smith, van Editors zingt:” You came on your own, that is how you’ll leave”. En in die periode ertussen hebben we elkaar. Laten we daarvan profiteren en samen optrekken. Dan maken we er nog iets veel mooiers van met zijn allen. 

Emile Kouwenhoven

AlliantiePartners